Sycylia, którą zapamiętałem oczami i ciałem

Są podróże, które są przyjemne. Są też takie, które coś w tobie przesuwają. Sycylia nie była dla mnie „ładnym wyjazdem”. Była doświadczeniem, które działało powoli, czasem niezauważalnie, ale konsekwentnie. To wyspa, która nie próbuje być elegancka, uporządkowana ani przewidywalna. I może właśnie dlatego działa tak mocno.

Od pierwszego dnia czułem, że tu wszystko funkcjonuje według innych zasad. Światło jest ostrzejsze, kolory bardziej wypalone, zapachy intensywniejsze. Nawet czas płynie inaczej. Niby dzień wygląda normalnie, a jednak masz wrażenie, że mieści się w nim więcej.

Jedzenie jako początek dnia i pretekst do zatrzymania

Jedzenie na Sycylii nie jest dodatkiem do dnia. Ono ten dzień organizuje. Nie chodzi tylko o smak, ale o rytuał, o moment zatrzymania. Ten makaron z homarem nie był czymś „odświętnym”. Był naturalną częścią życia. Talerz postawiony na stole, ciepłe powietrze, brak pośpiechu.

Pamiętam, że jadłem go wolniej niż zwykle, nie dlatego że się starałem, tylko dlatego, że nie było dokąd się spieszyć. Wokół siedzieli ludzie, rozmawiali, ktoś wstał zapalić papierosa, ktoś inny wrócił z kawą. Żadnej nerwowości, żadnej presji.

Na Sycylii jedzenie nie jest spektaklem. Jest czymś oczywistym. Prostym. Mocnym. Takim, które ma cię nakarmić, a nie zachwycić na siłę.

Ceny, które zapamiętałem:

• espresso: 1–1,50 €
• granita, cannolo: 2–4 €
• pizza w zwykłych miejscach: 8–12 €
• makarony i owoce morza: 15–25 €
• kolacja z winem: 25–35 €

Najlepsze miejsca to te, gdzie nie ma menu w pięciu językach, a kelner nie pyta, czy wszystko w porządku co trzy minuty.

Taormina – piękno, które uspokaja zamiast olśniewać

Taormina to jedno z tych miejsc, które teoretycznie powinny mnie zmęczyć. Jest turystyczna, oblegana, momentami aż za bardzo świadoma swojej urody. A jednak teatr grecki działa zupełnie inaczej.

Usiadłem tam późnym popołudniem. Słońce było już nisko, światło miękkie, cienie długie. Widok na morze i Etnę sprawiał, że wszystko inne traciło znaczenie. Ludzie wokół mówili ciszej. Jakby to miejsce wymuszało skupienie.

Nie czułem wzruszenia ani euforii. Czułem spokój, który przychodzi wtedy, gdy przestajesz walczyć z bodźcami. To było jedno z tych miejsc, gdzie nie robi się zdjęć na siłę. Robi się jedno. I wystarczy.

Portowe miasteczka i życie bez dekoracji

Porty na Sycylii nie są romantyczne w klasycznym sensie. Są robocze. Łodzie są obdrapane, sieci porzucone niedbale, ludzie skupieni na swoich sprawach. I to jest w tym wszystkim najpiękniejsze.

Można tam usiąść i patrzeć godzinami. Na to, jak ktoś coś naprawia, jak ktoś inny rozmawia przez telefon, jak łódź kołysze się leniwie na wodzie. Nikt nie próbuje robić wrażenia. Nikt nie udaje.

To było dla mnie bardzo oczyszczające doświadczenie. Przypomnienie, że życie nie musi być estetyczne, żeby było dobre.

Etna – obecność, której nie da się zignorować

Etna jest na Sycylii zawsze. Nawet jeśli jej nie widzisz, wiesz, że tam jest. Patrząc na miasto z tarasu i widząc wulkan w oddali, miałem wrażenie, że całe życie tutaj jest ustawione wokół tej świadomości.

To nie jest strach. To raczej zgoda na to, że nie wszystko jest pod kontrolą. I że to w porządku. Etna przypomina o skali. O tym, że nasze sprawy są ważne, ale nie najważniejsze.

Roślinność Sycylii – piękna, bo odporna

Zaskoczyło mnie, jak bardzo zielona jest ta wyspa. Ale to nie jest delikatna zieleń.

Cytrusy rosną wszędzie. Opuncje są ogromne i dzikie. Agawy zajmują przestrzeń bez pytania. Oleandry kwitną mimo suszy. Ta roślinność nie próbuje być ozdobą. Ona po prostu trwa.

I to jest bardzo sycylijskie.

Loty, ceny i praktyka

Na Sycylię poleciałem tanimi liniami.

• lot w obie strony: 650 zł
• Palermo / Katania jako główne lotniska

Na miejscu najlepiej mieć samochód, jeśli chcesz zobaczyć coś poza miastami. Ceny paliwa i wynajmu są porównywalne z resztą Włoch.

Co zostało ze mną po powrocie

Sycylia niczego mi nie obiecała. I może właśnie dlatego dała tak dużo. Spokój, który nie był planowany. Zwolnienie, które przyszło naturalnie. Zgodę na niedoskonałość.

To wyspa, do której się nie wraca po zdjęcia. Wraca się po stan.